Povezujući tradiciju dubrovačke kolorističke škole s aktualnim likovnim tendencijama, Lukša Peko zauzima posebno mjesto na dubrovačkoj umjetničkoj sceni, ponajprije zahvaljujući dosljednom, ali uvijek istraživačkom pristupu figuraciji.
Izložbom naslovljenom Tri gracije okuplja dvanaest grafika u tehnici suhe igle te trinaest ulja na platnu, uglavnom iz ciklusa Modra soba s pogledom na Fuji, ali i radove jednostavno naslovljene Ružičasti sjedeći akt, Ležeći akt, Crveni akt, Sjedeći akt...
Iako su obje cjeline izvedene u različitim medijima, povezuje ih autorova postojana fascinacija ljudskim likom, ovom prilikom ženskim aktom, i promišljanje prostora u kojem se to tijelo pojavljuje, transformira i simbolički iščitava.
Žensko tijelo u ovim radovima prolazi kroz niz formalnih i konceptualnih pomaka, od monumentalne, gotovo skulpturalne prisutnosti i konstrukcijske analitičnosti u grafikama, do kolorističke zasićenosti, taktilne mekoće i intimne atmosfere u uljima na platnu.
Naslov Tri gracije na doslovnoj razini priziva antički motiv triju božica ljepote, blagosti i plodnosti, čest u povijesti umjetnosti, od renesansnih majstora do modernih reinterpretacija. No, kod Peka te gracije nisu idealizirani mitološki likovi, nego figure koje nose tragove vlastite tjelesnosti i individualnog izraza te se ne bi moglo reći da emaniraju univerzalnu blagost i dobrotu.
Grafički ciklus Tri gracije pokazuje autorovo izvrsno vladanje tehnikom i suverenu kontrolu crte, kojom precizno modelira volumen, te oblikuje strukturu plohe slažući čvrst ritam i stabilnost kompozicije. Tehnika suhe igle omogućuje gusto, mrežasto tkanje linija koje modelira volumen tijela, ali istodobno unosi i osjećaj taktilne hrapavosti. Figure su izdužene, ponešto mehaničkih proporcija, postavljene u konstruktivne prostore gdje se geometrija i organsko sudaraju: kugle, piramide i mrežaste, heklane teksture stvaraju ambijente između sna i matematičke sheme. Svaka od gracija nosi svoje prostorno okruženje i ritam, a prisutnost životinja dodatno uvodi element začudnog i simboličnog. Tijelo u tim grafikama nije samo objekt gledanja već je svojevrsni stroj, nositelj arhitektonskih i kozmičkih kodova.
U seriji ulja na platnu Modra soba s pogledom na Fuji, Pekova se figuracija pomiče prema intimnijem, naoko senzualnijem registru. Boja preuzima primat: tamno crvene površine prostirke i ružičasti tonovi kože kontrastiraju tamnoj, točkasto strukturiranoj pozadini, dok mali prozor, slika unutar slike, otvara pogled na ikonografski prepoznatljiv motiv planine Fuji.
Upravo taj medijativni element, otvoreni prozor, introspektivnoj modrini sobe otvara beskraj i slobodu pejzaža, unoseći pritom ironično poigravanje s dalekim i egzotičnim svjetovima te diskretno odajući autorovu sklonost japanskoj umjetnosti.
Nekoliko slika uključuje i kolažirane elemente, pri čemu su prozori, inače nositelji pogleda prema daljini, zatvoreni nečim nalik na zgužvane zavjese ili papirnate pregrade. Time se prostorna dinamika radikalno mijenja. Umjesto otvorenog horizonta, interijer ostaje zatvoren u vlastitoj materijalnosti, a pogled se zadržava na teksturi i plohi.
Lukša Peko u oba medija gradi slike koje traže spor pogled – pogled koji se zadržava i postupno otkriva pod-slojeve i njihova značenja, pritom preispitujući tradicionalne motive i njihova ustaljena ikonografska čitanja.
